Sporty zimowe i igrzyska olimpijskie

Jedną z najbardziej popularnych w Polsce dyscyplin sportowych są skoki narciarskie. Spowodowane jest to oczywiście wielkimi sukcesami jednego z najlepszych sportowców w historii naszego kraju, Adama Małysza.

Jest to sport niedostępny dla amatorów, ze względu na kosztowny sprzęt, jednak bardzo rozpowszechnione jest kibicowanie skoczkom. I chociaż pewnie niemal każdy chociaż raz oglądał relację z Pucharu Świata w skokach narciarskich nie każdy zdaje sobie sprawę jak dokładnie wyglądają zasady tej dyscypliny.

Ocena skoków narciarskich

1. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się bardzo proste – wystarczy skoczyć najdalej i wygrana w kieszeni. W rzeczywistości wygląda to nieco inaczej. Oczywiście długość skoku jest bardzo ważna. Mierzy się ją od progu skoczni do pięty zawodnika w miejscu, gdzie wylądował. Następnie przelicza się ją na punkty. Za osiągniecie punktu konstrukcyjnego skoczni otrzymujemy 60 punktów (na skoczniach „mamucich” czyli bardzo dużych jest to 120 punktów). Następnie w zależności, czy wylądowaliśmy bliżej czy dalej niż punkt „K” odejmujemy lub dodajemy punkty. Na skoczni K-90 po 2 pkt za każdy metr, na skoczni K-120 – 1,8 pkt, a na „mamucie” – 1,2 pkt. Odległość skoku mierzymy z dokładnością co do 0,5 metra.
2. Dużo bardziej skomplikowana jest druga część punktacji – noty za styl. Pięciu sędziów ocenia skok w skali od 1 do 20, z tym, że skrajne noty (najwyższą i najniższą) się odrzuca. Sędziowie oceniają lot zawodnika, lądowanie i odjazd. Bez wdawania się w szczegóły powiedzmy, że niespokojny, chwiejny lot może kosztować zawodnika 1 pkt, lądowanie bez „telemarku” 2 pkt, a upadek po lądowaniu punktów aż 10.
3. Do tych dwóch wartości dodajemy od niedawna punkty bonusowe za siłę i kierunek wiatru, albo zmianę belki, z której startują zawodnicy. Dopiero te trzy liczby dają nam łączną sumę punktów za jeden skok.

Przy ocenie stylu wspomnieliśmy o ocenie lotu, która to zmieniała się na przestrzeni lat.W Norwegii, kolebce skoków narciarskich, w latach sześćdziesiątych XIX wieku skakano z podkulonymi nogami, a narty prowadzono równolegle. W 1924 roku pierwszy skoczek pochylił się do przodu i „położył” na narty, co zapoczątkowało nowy styl skoków. Lecz rewolucję przyniósł styl „V”, bo w kształt takiej litery układają narty skoczkowie w dzisiejszych czasach. Kiedy styl się pojawił, 1985 roku, dawał ogromną przewagę w odległości, ale był karany przez sędziów niskimi notami jako „nieelegancki”.

Jednym z najbardziej emocjonujących punktów każdego sezonu skoków narciarskich są skoki na skoczniach „mamucich”. Te ogromne obiekty pozwalają na osiąganie odległości przekraczających 200 metrów. Obecny nieoficjalny rekord świata należy do Norwega Evensena i wynosi 246,5 metra. Odbywają się także zawody drużynowe, gdzie łączną sumę punktów tworzą czterej zawodnicy z danego kraju. Skoki narciarskie od samego początku istnienia Zimowych Igrzysk Olimpijskich (czyli od 1924 roku) były obecne w programie imprezy (konkursy odbywają się na skoczniach K-90 i K-120).